Melankolik yanımı bastırmaya çalıştığım onlarca geceden sadece bir tanesi bu gece . Evet bastırmaya çalışıyorum çünkü bastırmazsam bu hayatın yaşanılabilir tarafını göremeyeceğim. Bunu biliyorum ve buna en uygun şekilde davranmaya çalışıyorum.
Melankolik tarafımı gün yüzüne , daha doğrusu gecenin karanlığına çıkardığımda dünya farklı görünmeye başlıyor. Göz kırpıyor yıldızlar, Sigarayı her ciğerime çekişimde daha bir yüksek çıkıyor ciğerime çektiğim sigaranın yanış sesi. İçimdeki dizginlenemez melankoliyi iliklerime kadar hissediyorum. Zihnim prangalardan kurtuluyor sanki. Güneyde bir gün batımı veya bir akşam vakti ucuz bir şarabın şişesiymişim gibi denizde... Yüzüyorum, yüzüyor muyum? Biliyor musun ? Bir gün , bir yağmur sonrası siyah beyaz bir fotoğraf olacağım yerlerde.
Geceyi uyutan gündüz yüzünle karşımda dikiliyorsun. En çokta bu yanını seviyorum gecenin. Her gecenin sabahında, düşünerek uyanıyorum. Bu sabahların bir anlamı olmalı diyorum içimden ve patlatıyorum Vega'dan" Bu Sabahların Br Anlamı Olmalı" şarkısını. Bence düşünmek insana yavaş yavaş nüfuz edebilen bir zehir. Aynı zamanda insanlığın kurtarıcısı. Arafta kalan yanım için bir zehir, çabalamayı seven yanım için ise bir mucize...
Aldığım her nefese bir anlam yüklemek isteyen yanımın ağır bastığı zamanları artırabilmek için verdiğin savaşı sanırım yarıda bırakıyorum. Pes ediyorum gecenin olağan bütün gücünün yardımı ile. Sadece bir anlamı olmaksızın aldığım nefeslere odaklanmak ve hayata karşı mutlak yenilgiyi kabullenmek sanırım en iyisi olacak. Realist davranıp ona göre hareket etmenin önemini tekrar ve tekrar azımsanamayacak derecede fazla şekilde hissediyorum.
Her şeyi bir kenara bırakıp bütün zehrimi akıttığım bu yazıyı yayınlıyorum burada içindeki zehri akıtma cesaretini bulmaya çabalayan herkese ithafen ...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder